به نام خدا

چند شب اخیر جشن های نیمه شعبان در سرتاسر کشور برپا بود. جشن های باشکوهی نشان از عمق ارادت ماایرانیان به صاحب الزمان(ارواحنا لتراب مقدمه الفدا) دارد. اما ذکر چند نکته در برگزاری این مراسم ضروری است.

مطلب اول اینکه متاسفانه حواشی این اعیاد یعنی چراغانی ها بیشتر از خود آن و اعمال آن مورد توجه می باشد. شب نیمه شعبان مردم حتی تا اذان صبح در خیابان ها به دیدن چراغانی ها می روند و از خود این شب و روز بزرگ و دعا و نیایش برای ظهور حضرت در آن غافل می شوند. به همین دلیل است که در شب به خصوص خیابانها مملو از جمعیت پیااده و سواره است. و این رفت و آمد را برای همه سخت می کند. متاسفانه پلیس هم حداقل در آن محلی که من بود و در آن ساعت(9-10شب- میدان شهدا)حضور کم رنگی داشت و من برای رسیدن به مقصد(دانشگاه تهران ) مجبور شدم مسافت زیادی را پیاده روی کنم. البته که پیاده روی خوب است اما نه برای وقتی که عجله داری به برنامه ای برسی.

مطلب دوم مسئله ای که به آن برخورد کردم و آن این بود که در خیابانی فرعی عده ی زیادی جمع شده بودند و عده ای جوان هم همراه با موسیقی ... بهرقص مشغول بودند.آیا در این شب این مسئله با روح نیمه شعبان منافات ندارد و دل امام زمان را به درد نمی آورد؟

مطلب بعدی هم در مورد چند جوانی است که تا اذان صبح در کوچه ای بیدار و سرگرم صحبت و غلیان بودند. آیا احیای این شب برایاین کار است؟ آیا ما نمی خواهیم امام زمانمان هر چه زودتر ظهور نمایند؟ آیا نیمه ی شعبان را فقط برای چراغانی و شایدهم رقابت بر سر این موضوع می خواهیم؟